Obrazy Garbolińskiego można zaliczyć do nurtu realizmu magicznego. Artysta łączy fascynacje erotyczne, marzenia senne z brutalną rzeczywistością obskurnych podwórek. Te zaskakujące połączenia zbliżają jego twórczość do surrealizmu. Wiesław Garboliński woli określenie „rzeczywistość zbliżona do fantastyki snu”. Artysta często traktuje te elementy jak rekwizyty, odnosi się do twórczości znanych malarzy, miesza różne style i epoki. Ta akumulacja przedmiotów, takich jak posągi czy maski, typowa jest dla późnej twórczości Wiesława Garbolińskiego, kiedy artysta odchodzi od ascezy ikony w kierunku barokowego przepychu i jednocześnie nadaje swoim obrazom charakter metaforyczny.